Kort en heel krachtig
Ik wilde ooit een boek schrijven.
Hier is het nooit van gekomen.
Daarom hier het geen wat ik in een boek had willen schrijven.
dit gaat over mijn ervaring met de geboorte en de dood van Myrthe Japin
Kort en heel krachtig!
Inleiding:
Door vele gebeurtenissen vele ervaringen rijker.
In deze ook veel emoties verder en vooral wat littekens meer.
Nee, ik ben niet zielig, ik ben een nog wijzer persoon geworden.
Ik neem u mee in de zwangerschap en alles er om heen.
De voor mij juiste manier van uitleggen en verwerken, maar ook van nieuwe beginnen.
Het leven is zo kort, laten we er zuinig mee om gaan.
Hoofdstuk 1
Het al zo onbegonnen onderwerp kinderen was nog lang niet ter sprake.
Want joh luister nou, wij zijn nog jong, we willen niets anders dan vrij kunnen leven.
Stel je toch eens voor dit, en stel je toch eens voor dat.
Vele dagen aan de computer, vele dagen op de weg, en vooral veel werken.
Het zijn de dagelijkse rituelen die weinig veranderd zijn in de loop der jaren.
Hobbymatig nog wat muziek maken, en dat was het dan wel weer zo`n beetje.
Vakantie dat was ook al een jaar of wat geleden, want werk gaat voor, en geld moet binnen komen.
Zo ziet mijn leven er dan uit.
Werken, werken, en nog eens werken.
En wat dacht je van elke keer de hond maar uitlaten en eten koken.
De vrouw des huizes werkt ook, alhoewel ze nu even wat minder werkt omdat ze zich niet echt lekker voelt.
Nee, het leven is niet zo maar een ding.
Leven is vooral overleven en zo nodig geforceerd een leuk gesprek aan gaan met mensen uit de buurt.
Familie op verjaardagen die je een keer aan kijkt, maar dat is het wel.
Goh, wat klink je toch negatief wordt er uit een hoek geroepen.
Nee zeg ik, ik ben gewoon een realist.
Ach man, klinkt de zelfde stem uit de hoek, het leven bied zo veel meer dan alleen dit.
Ik zucht en denk bij mijn eigen: houdt toch je kop mafketel.
Het was aan mij te merken dat ik wat geïrriteerd raakte.
Weet je wat jij moet doen Japin?
pfff, daar gaan we weer. ongevraagd goed bedoeld advies waar ik niet op zit te wachten.
Je hebt je naam al mee, dus ga net als die homo lekker schrijven, wellicht koopt iemand jouw boek.
Die homo daar wordt Arthur Valentijn Japin mee bedoeld, en ik vind dit ongepast.
Ik sta op, ga recht voor de onbekende staan en zeg:
zou dit niet iets genuanceerder kunnen?
De man vraagt mij of er een probleem is en of ik deze anders wel wil hebben of niet.
Ja, ten eerste, ook al is zijn geaardheid anders dan jij wellicht gewend bent, houdt dit niet in dat je zo maar hiermee kan gaan gooien in een negatieve zin.
Ten tweede, ook al is het verre familie, het is familie!
en ten derde ....
er kwam geen ten derde. ik voelde mijn spieren aanspannen, ik merkte dat ik bepaalde dingen wilde gaan doen waar ik spijt van zou gaan krijgen.
Ik keer mij om, drink mijn glas cola leeg en zeg de mensen gedag.
Eenmaal thuis komt er vrouwelijk schoon op mij afgelopen.
al een tijd hebben we geen seksueel contact gehad, omdat de vrouw des huizes zich echt niet lekker voelt.
Ik geef haar een kus en fluister zacht: je moet me niet zo lief aan kijken want ik vreet je op.
Beide een lange dag gehad, beide helemaal naar de klote.
Hond uitgelaten, en ik aan de pc om nog wat werk af te maken.
Vrouw des huizes gaat lekker naar bed en ik geef haar groot gelijk want haar dag was alles behalve rustig.
Na wat uren gewerkt te hebben schrik ik van de tijd. het is verdomme weer half 4 `s nachts.
mijn ogen vallen haast dicht, en ik besluit: nog 1 shaggie, en dan slapen.
Ik betrek mijn kant van het bed en merk dat ik niet in slaap kan vallen.
ik kus mijn vrouwlief terwijl ze slaapt. ik zeg haar nog hoe veel ik van haar houdt.
Ik merk toch dat ik erg opgewonden ben.
hmmzzzz zeg ik iets te hard op.
naast me hoor ik wat gemompel en vervolgens weer gesnurk.
Ik dacht bij mij zelf, als ik niets doe dan komt er ook niets van.
Ik kruip tegen mijn vrouw aan en begin haar zacht te strelen.
Het enige wat ik nog hoor is de bomen die worden omgezaagd zo hard als dat zij snurkt.
Ik denk plagerig te zijn met mijn vermoeid hoofd en druk mijn vinger op een plaats waar het warm en vochtig is.
Het snurken is snel voorbij en het gekreun begint.
Dan merk ik toch dat ik echt bijna in slaap val.
Ik geef vrouwlief een kus en besef eigenlijk net te laat dat mijn vingers nog steeds ergens aan het masseren zijn.
Zij pakt mij beet, trekt me half over zich heen en zegt dat ze ondanks dat ze moe en slaperig is toch wel zin heeft in een verzetje.
Hoe moe ik ook ben, hoe verrot ik mij ook voel, dit sla ik niet over.
Ik kruip zo snel als ik kan op haar al voel ik mij een slak zo langzaam dat het gaat.
In mijn hoofd gaat het al van: normaal zijn we zeker 4 uur bezig, ik weet niet of ik dit wel trek nu.
Ik lig op vrouwlief por er wat actief geworden vlees in, ik probeer met mijn slaperige kop wat te mikken en merk ineens dat ik goed zit en flop daar verdwijnt een gedeelte van mij in een gedeelte van haar waar ik toch al een tijd geen toegang tot had gehad.
Na wat rare spastische bewegingen welke er op leken alsof ik een pornoster had moeten zijn, maar dan wel in de aller slechtste pornofilm aller tijden, Merk ik toch al gauw dat vrouwlief haar hoogtepunt bereikt en ik volg binnen 3 seconden met een wat rare grom alsof ik een beer ben die stikt in een botje.
Normaal gaan we nog lekker verder, normaal zijn we nog lang niet klaar en duurt de nacht erg lang, maar ik lig met mijn hoofd nog op haar borst en ik val in slaap.
De volgende dag klagen we beide dat het zo kort was en dat we echt moe waren.
We lachen er maar om en gaan over tot de orde van de dag, namelijk werken.
Er bekruipt mij een raar gevoel van falen omdat het zo kort was.
het zit mij niet lekker en ik neem mij voor dit vanavond weer goed te maken.
Vrouwlief voelt zich weer niet lekker.
Tjonge jonge, kan ze nou nooit eens een fijne dag hebben?
Dat er maar een wonder mogen gebeuren.
Vrouwlief lacht en zegt dat wonderen niet in ons straatje terecht komen.
Na een wat jammerlijk gevoel is de dag weer ten einden en na wederom te lang gewerkt te hebben,
ga ook ik weer naar bed rond 3 uur in de nacht.
wij zijn beide ontzettend moe, er komt nergens meer wat van.
Vele dagen volgen tot we twee weken verder zijn.
Mijn vrouw klaagt over haar buik.
Mijn reactie, ja dat is standaard schat, Daar heb je altijd last van.
Nee, dit is anders.
Ach, daar gaan we weer. Ze weet het zogenaamd weer zo goed.
Ja, als je het zo goed weet dan los je het maar op, maar niet lopen klagen.
Ga naar een huisarts of zo, maar ik ben nu met van alles bezig.
Ik neem een slok van mijn cola en uit het niets zegt zij vrij luidt, ik denk dat ik zwanger ben.
Heb je ooit wel eens cola gesnoven? nou, ik bij deze wel!
De cola kwam mijn neus uit, tranen in mijn ogen, en vooral een slokdarm die zeer doet, reageer ik
tering jantje klote viooltjes.
Vrouwlief komt niet meer bij van het lachen en pakt zo lief als ze is een doekje.
Het doekje word mij in de handen gedrukt en ze zegt, alsjeblieft schat, kan jij je rommel op de grond opruimen.
Met pijn in mijn keel, neus, traanbuisjes en wat al niet meer, begin ik maar met het opruimen van de door mij gemaakte zooi.
Hoofdstuk 2
Ik loop naar de winkel en kijk of er hier nog zwangerschapstesten zijn.
En ja hoor, de één nog duurder dan de ander. Welke moet ik nu nemen?!
Vrouwlief zei dat een huismerk goed zat was maar ik twijfel.
optie dit, optie dat, 6 halen 80 betalen, 9-5 + 3 is 3 verpakkingen met 2 weken indicatie, ob tampon zacht en gecurved, met extra garantie, delen door 5 is 88.
Kortom, ik zie het niet helder meer.
ik steek mijn hand naar een van de testen en ik hoor achter mij,
Dat huismerk daar naast is een hele goede hoor!!
Normaal ben ik absoluut niet impulsief maar ik schrik mij het apenzuur en onbewust grijp ik naar dat huismerk ding en pak deze mee.
Bij de kassa word ik nog even flink aangekeken op een manier van, zo dus jij hebt geneukt?
Alhoewel de dame in kwestie zelf ook er zeer aantrekkelijk uit ziet, kijk ik met een blik terug van, het zal wel.
Ze vraagt of ik er een bonnetje bij wil hebben.
Mijn reactie was de vraag of dit verschil maakte in de werking van het product.
Nee werd er geantwoord.
Staat jouw persoonlijke telefoonnummer er dan op? ook dit was niet het geval.
Dan zie ik niet de meerwaarde van het meenemen van een stuk papier.
Ze lachte als een boer met kiespijn, en gaf mij het hele gebeuren mee met een blik in haar ogen van mij zal jij nooit doen.
Eenmaal thuis overhandigde ik de test aan vrouwlief.
ik ging weer aan de computer om te werken.
Zo plots als ik boven was, zo plots stond vrouwlief naast mij te blèren dat ze ook echt zwanger is.
tering viooltjes klote bloempies met aardbeiensaus ..... is de melkboer langs geweest? hebben de planten water? staat er beneden geen vuur aan?
Nee schat, ik ben echt zwanger. Oké zeg ik, maar volgende keer wat minder blèren a.u.b.
Wat beduusd loopt vrouwlief naar beneden en mompelt nog wat.
Het werk gaat weer verder. Rust aan mijn hoofd, en geen gezanik als ik bezig ben, ik moet mij concentreren, alhoewel dat nu een behoorlijke opgave is, want ik zie nu voor mij hoe in de toekomst 88 kinderen om mij heen dansen gillen en blèren en hoe ik met een doos paracetamol de dag rond ga komen, hoe alles onder het vreten zit, en hoe ik onder gekotst ga worden door de nu te groeien kleine in moeders buik.
Een vriend van mij denkt nog grappig te zijn door mij porno toe te sturen,
En mijn enige gedachte was: nou, hun wel, en ik niet. plus dat ik aan het werk ben.
Die avond bij het eten had ik op z'n zachts gezegd wel een klein probleem.
ondanks het feit dat het eten wat aangebrand smaakte probeerde ik toch positief te blijven, echter werd mij aan alle kanten verteld en verweten hoe ik anders had moeten reageren.
Zo blij als zij was, zo droog en nuchter ik reageerde.
de seks was ook al niet om over naar huis te schrijven, want die 10 minuten seks dat was toch veel te kort. ook waren de ramen niet gelapt, was de auto niet schoon, en was de familie van geen goede aard. Dan de keuken die achterstallig onderhoud had, en niet te vergeten hoe slecht ik mijn werk deed. Kortom, het uurtje discussie was losgebarsten.
Ik antwoorde met ja en dus en hmm hmm en vooral met ik begrijp je volledig.
Toen alles weer gesust was, was het eten op, de shagbuil leeg, en inmiddels al weer knuffeltijd.
Nou ja, knuffelen, alsof een mammoet met zijn slachttanden jouw schoot probeert om te ploegen.
Maar goed, de liefde spatte er weer van af.
na wat keren mijn benen uitgestrekt te hebben, probeer ik mij weer tot werk te zetten, maar ik merk dat ik echt gebroken ben. vrouwlief geeft aan klaar wakker te zijn en dat zij wel met de hond zal gaan lopen. Weet je het zeker? ja schat, ga jij maar slapen want je ziet er uit alsof er een mammoet op je schoot hebt gezeten die geprobeerd heeft je gezicht te verbouwen.
Ik lach iets te luidruchtig en met een knipoog zei ik, die mammoet zat net ook op mij.
normaal slaap ik pas om 3 of 4 soms zelfs 5 uur. Het was nu 21:39 en ik lag op bed.
Ik geloofde mijn ogen niet, maar voor ik het 21:40 zou gaan zien worden was ik al in dromenland.
De volgende dag neem ik mij voor te gaan douchen en mij volledig op het werk te storten.
Zoals het met alle voornemens gaat lukte dit inderdaad ook niet.
ik strompelde om 11:27 mijn bed uit, ging naar beneden, keek de hond aan, keek waar vrouwlief was, nam een boterham die smaakte als schuurpapier met droge kurk met een vleugje knoflook wat eigenlijk salami had moeten voorstellen. een paar slokken cola, een shaggie en ja hoor, ik ga aan het werk. ah okay, ff achterover op de bank, nog maar een shaggie, slokje cola tussendoor, inmiddels was het al 12:17 en op de bank val ik in slaap.
om 17:15 word ik gewekt met de mededeling dat het avondeten klaar staat.
WAT?! je maakt een geintje? Klokken verzet?
Ik kijk naar buiten en denk: verrek, de zon kan zij niet verzet hebben. het is echt laat!
Op de televisie begon inmiddels NCIS LA met o.a. Daniella Ruah en Renee Felice Smith.
wat een leukerdjes zijn dat zeg, maar dat gaf inderdaad aan dat het zo ongeveer etenstijd is.
Vrouwlief vraagt hoe mijn dag was, ik vroeg haar het zelfde.
zij kwam met een uitgebreid verhaal en vroeg mij wederom hoe mijn dag was.
Ik zei haar dat ik er weinig van meegekregen had. Hoezo? je weet toch wel wat je gedaan hebt?
Ja, maar door wat ik deed heb ik niets meegekregen van de rest.
Ik snap jou niet hoor! wat heb je gedaan dan?
Geslapen schat, heel veel geslapen. Nou, lekker toch lieverd!
Nou nee schat, want ik voel me nu alsof ik door een vrachtwagen ben overreden, door een olifant ben vertrapt, door leeuwen ben opgevreten en uitgekotst en door .. ja ja ik snap je hoor liefje!
en als vrouwlief liefje zegt in plaats van lieverd, dan weet je, nu is het tijd om je bek te houden.
Hoofdstuk 3
Nu we enige tijd verder zijn is het tijd om echt in het ziekenhuis te gaan bespreken hoe of wat er allemaal gaat gebeuren. Dit doen wij allemaal in een lokaal ziekenhuis.
echo na echo en zo vullen de dagen zich afgewisseld met werk.
Na een tijd is er een kleine complicatie, wat buikkrampen die niet thuis te brengen zijn en minuscuul bloed verlies.
Na de zoveelste echo van afgelopen tijd besluit de arts in kwestie ons door te sturen naar het VUmc te Amsterdam. Daar moesten wij ons melden bij Professor, doctor, Christianne de Groot.
Waarom ik deze naam volledig noem, is omdat zij een veer in haar kont verdient! zij heeft ons fantastisch geholpen in het hele verloop van onze zwangerschap.
Er werd vanwege voorgeschiedenis van vrouwlief, waarin zij al een kind van haar is verloren door overlijden, gesproken over evt. "een bandje om de schede van de vagina" een zogeheten cerclage.
Ik grap en grol nog wat over hoe strak dat zou aanvoelen tijdens de seks waarop mevrouw de Groot mij terecht corrigeerde op een wat bestraffende toon met de woorden, als jij dat probeert, zet ik een iets te strak bandje om dat ding van jou heen. Kortom, ik mocht haar nu al.
ik gaf haar aan dat ik medisch behoorlijk op de hoogte ben, en begrijp dat het niet voor dat soort doeleinde is, en dat een bandje om mijn flutseledosie mij wel grappig leek.
De Groot begon te lachen en vroeg aan vrouwlief of ik altijd zo was.
Echter de serieuze ondertoon gaf ons genoeg om over na te denken op de weg naar huis.
Na vele dagen met wat kleine complicaties, vele ziekenhuisbezoeken verder, en vooral ontzettend veel controle, bleek dat vrouwlief ook nog eens een torenhoge bloeddruk had.
cerclage wel, cerclage niet, medicatie wel of niet, ook omdat vrouwlief niet alle medicatie mag hebben wegens allergieën en een aandoening die zij al had, wanneer wij naar het ziekenhuis moesten komen, of ze nog rookt de ja of de nee, of wij er klaar voor waren om ouders te worden, en vooral hoe wij kunnen zorgen dat het kind niet te vroeg zou komen.
We wisten inmiddels dat het een meisje zou worden.
De lijst met namen werd groter en groter, vervolgens kleiner en kleiner en we hadden nog 5 namen over. verder weinig tijd meer gehad voor de naam discussie.
Weer naar het ziekenhuis, echo, een klein beetje bloed boven de placenta, maar niets gevaarlijks. ondanks de kleine beetjes bloed verlies moesten wij ons geen zorgen maken, echter bij meer bloedverlies moesten wij gelijk bellen. Zo bleef het maar gaan.
Ik was wel een beetje klaar met het ziekenhuis en die hele de Groot erbij. al die eisen, al dat gezeur, pffff ... kan dat mens niet ff lekker tussen de benen van een ander kijken in plaats van aan mijn harses te ouwehoeren? Althans, zo gaat het in mijn hoofd.
Dit heeft vooral met mijn hoofd te maken die al zo ontzettend vol met stress zit van werken en dan ook dit alles erbij, dat hoe lief de groot ook wilde spreken, hoe gefrustreerder ik werd, plus dat van seksueel contact al sinds die ene laatste keer al helemaal geen sprake meer was. kortom, ik gebruik dat ding echt alleen nog maar om te plassen.
Hoofdstuk 4
Wederom een weekend buiten de deur werken samen met vrouwlief.
de dag ging traag, op deze zondag leek het wel of alles stil stond.
Auto`s op de weg die alle kanten opschieten, ik die ze met regelmaat moest ontwijken, en inmiddels thuis de boel uitgeladen en nog visite.
De visite nam plaats op de bank, ik had ze nog geen drinken ingeschonken, ik weet niet waarom, normaal doe ik dit altijd.
Vrouwlief gaat nog even naar de wc terwijl ik met de visite zit te praten.
Ineens hoor ik vanuit de wc een angstige stem heel hard roepen: COR!!!
oh jé, dit klinkt niet goed, ik vraag de visite rustig te blijven zitten en loop met vluchtige pas naar de wc.
Ik trek de deur open en zie vrouwlief in tranen, het bloed over haar benen, over de wc, over haar handen, het zag er echt niet uit. Had zij zich gesneden? wat had ze gedaan?
vrouwlief kijkt mij aan en vraagt, wat nu? Toen ik door had dat ze niet in levensgevaar was gaf ik haar een schone handdoek, vertelde haar zich een beetje schoon te maken, en ik vertelde de visite op nette en correcte wijze dat er enige complicaties waren waardoor wij ons moeten gaan melden bij het ziekenhuis en of zij binnen nu en 1 seconden willen vertrekken omdat als zij dit niet doen zij in een leeg huis zitten, want wij gaan NU weg.
Ik nam vrouwlief op de arm mee, plaatste haar in onze SUV
En begon te rijden. Vrouwlief met het ziekenhuis aan de telefoon dat wij er aan kwamen, en ik vertrouwde het toch niet. Ik ga lokaal zei ik tegen haar, ik vertrouw het niet.
Bij het ziekenhuis om de hoek geef ik nog een dot gas zodat ik binnen heel snel voor de deur sta.
We lopen naar binnen, en ik roep vrij vluchtig, ik wil GELIJK een echo om te zien of het vruchtwater intact is, anders gaat zij nergens heen of gebeurd er niets.
Het ziekenhuis was op de hoogte van de situatie en gaf bijna in een keer gehoor aan de eis.
Na dat duidelijk was dat het vruchtwater intact was, is vrouwlief met de ambulance naar het VUmc getransporteerd. Ik reed er wat rustiger achteraan, want ja, ik heb geen toeters en bellen op de auto. De ambu zal zo`n 160 hebben gereden, en natuurlijk ben ik zo weis dat ik zachter rijdt. het zal zo`n 159 geweest zijn.
In het ziekenhuis haast ik mij naar vrouwlief die wist dat ik er snel zou zijn.
tegen personeel aldaar zeg ik: ik kom voor "vrouwlief" en liep rechtstreeks door naar haar. Een voor mij zeer duidelijk herkenbare stem zorgde ervoor dat ik wist waar zij was.
Vrouwlief kijkt mij aan, glimlacht even omdat ik er al zo snel ben, en zegt dat ik voorlopig rustig aan kan doen, het is goed.
Mij werd opgedragen thuis wat kleding te gaan halen en een goede nachtrust te pakken en met de kleding de volgende dag terug te komen.
De uitwerking was dat ik kleding pakte, alle andere benodigdheden zoals medicatie, tampons, maandverband, zakdoekjes, mutsjes, koekjes, drankjes, sokken, schijtpapier, volgens mij heb ik zelfs nog een vibrator ingepakt, ik wist van gekkigheid niet meer wat ik moest en nam de hele rataplan mee.
kleding er bij stouwen, een overvolle koffer, en pleurde dat ding letterlijk in de achterbak en wende mij wederom tot het VUmc want nachtrust? Nergens voor nodig. Terwijl ik aan het rijden was werd ik gebeld. Of ik die kant op wilde komen, want er moest resoluut een beslissing gemaakt worden.
van netjes 100 KMPU aangezien er geen spoed was, ging ik ineens 160, en harder kon deze SUV ook niet.
Eenmaal aangekomen was mij al duidelijk wat er speelde.
Ik voelde aan de buik en zei: Voedingstoffen te kort en zuurstof te kort, ze moet er uit.
Vrouwlief keek mij aan, vroeg mij of ik dat voelde met mijn gave, of dat dit vanuit medische kennis kwam, ik keek haar aan, en het was voor haar duidelijk.
De arts kwam er aan en zei: goedendag meneer, u moet een beslissing maken want, en ik melde de man exact wat hij wilde zeggen en de man stond verbaast.
Voor mij is het duidelijk, het kind moet er uit op kans voor overleven.
Vrouwlief keek mij nerveus aan, zag dat ik bloedserieus was, en zei: er zit niets anders op.
Terwijl ze dit zij werd het bed rijklaar gemaakt, ging er een katheter in, en voor ik het wist waren de remmen van het bed al los en werd vrouwlief weggereden en ik mocht volgen.
hoofdstuk 5 (Operatie/ geboorte)
inmiddels was vrouwlief al op de operatiekamer. Ik mocht mee, liep met een pakketje stoffen overkleding mee naar deze kamer achter het bed aan, ik kleedde mij aan, wende mij tot de deur, en daar stond ik te wachten tot ik bij mijn vrouwtje mocht.
zij was inmiddels al bijna onder narcose,
Mijn vrouwtje wilde mij erbij hebben, ze was bang, ik voelde dit, ik wilde haar ondersteunen, maar de lamellen gingen dicht, zij werd geïntubeerd vanwege de narcose die zij kreeg en dat moment laten zij niet graag aan stuiterende partners zien, want dit schijnt er nogal ruw en pijnlijk en paniekerend uit te zien.
de arts was kennelijk vergeten dat ik er nog bij moest, er werd door de assistenten druk en hevig geklopt op de deur, en daar mocht ik eindelijk.
De buik van mijn vrouw lag inmiddels al open, rechts keek ik naar de apparatuur welke haar van ruim voldoende gasmixen voorzien, ik keek over het kleed en zei: ja, de vet laag, de huidlagen, de baarmoeder, maar besefte dat de kleine al weg was.
ze waren haar al dicht aan het naaien, en de bovenste huidlaag werd vast geniet.
Terwijl ik zie hoe met een soort reuze niettang haar huid aan elkaar word geniet vraag ik mij toch af of dit nu wel de beste manier is om de buik van de vrouw zo te behandelen.
Je hebt verder niet echt een idee meer van wat er gebeurd.
Vrouw ligt daar met plakband op haar ogen, buik bijna dicht, kleine is weg, uhhhh .. juist ja.
Dokter? waar is mijn dochter? waarom is zij al dichtgenaaid? wat gaat er nu gebeuren? krijgt zij genoeg zuurstof? heeft zij pijn?
ik hoorde mezelf die vragen stellen en zei: Sorry dokter.
Hoofdstuk 6
terwijl ik net nog sorry zei tegen de dokter, werd ik op de schouder geklopt.
Ik werd meegenomen naar de kleine en mocht symbolisch het laatste stukje navelstreng doorknippen. maar inmiddels was onze dochter al geïntubeerd, ze was rustig, TE rustig.
Een raar gevoel bekroop mij, allemaal slangetjes en snoertjes, infusen aan pompen, het gebrek aan een gezonde huil, de hoeveelheid artsen en verpleegsters en dan ook nog moeder die naar de uitslaapkamer werd gebracht om daar te ontwaken na de operatie, althans zo werd mij dit even vanuit het niets medegedeeld door een iets te jonge stagiaire zo leek het. kortom, eerst wist ik niet waar mijn dochter was, en nu niet waar mijn vrouw was.
Ik liep mee met de kleine naar weer een andere afdeling, Dit betrof de Neonatologie waar kinderarts Dokter Sie (ja, dat is haar echte naam) in alle rust zich over ons kindje ontfermde.
Er werden mij van alle vragen gesteld, of ik de echte vader was, of ik rook, of moeder rookt, of wij allergieën hadden die ons kind ook kon hebben, of er in de familie afwijkingen zijn, of ik hersenen had en ook zo mijn vrouw, of dat mijn teennagels geknipt waren, althans zij wilde echt van alles weten. toen zei zij: en wat is de naam van het kind?
Verrekt, dat is waar ook, de naam van onze dochter, shit, we hadden er nog vijf op dat lijstje staan, maar welke waren dat ook al weer?! er schiet mij van alles door het hoofd
Wat was het ook alweer, jopseklaas lieveklomi repelsteeltjemetappelmoes ....
verdikkeme, ik weet serieus niet meer hoe of wat. een blackout.
ik antwoorde dat ik hiervoor vrouwlief toch nog even moet spreken.
ik werd gerust gesteld en er werd gezegd: het is heel gewoon dat dit nu zo gebeurd hoor. maak je niet druk. ik schaamde me kapot!
Er werd een stickertje geplaatst op de couveuse met de naam X Japin.
Oei, dat ziet er niet fraai uit, mijn kind heet geen X.
Ik mocht bij vrouwlief, althans zo werd mij verteld, familie is gebeld, onderweg, en sommige zelfs al ter plaatse. ik ging van afdeling naar afdeling en inmiddels begon ik te eisen dat ik zoals afgesproken bij vrouwlief mocht.
Ik werd meegenomen naar vrouwlief en die was inmiddels al wakker, verdomme! ik had er bij willen zijn als ze wakker werd, dit voor haar gemoedstoestand.
Ze keek mij aan en zij, Cor? ja schat. Inmiddels werd haar bed alweer verreden, Myrthe moet zij heten. wat schat? Myrthe! en ze viel weer in slaap door de heftige dosis morfine.
Ik nam plaats bij de familie die werd uitgenodigd om per 2 naar binnen te komen en ons kleine wondertje Myrthe te aanschouwen. Maar verrekt, er staat nog steeds X Japin.
Dit melde ik bij de verpleging en die hebben na een uur of twee dit ook veranderd.
Met trots vertelde ik dat de naam Myrthe Japin was.
Er werd mij gezegd dat ik er uit zag als een uiterst trotse nieuwe papa.
Maar dan wel met wallen onder de ogen en ingevallen bek.
En zo voelde ik mij ook, een trotse pauw zowel op mama die dit allemaal maar heeft moeten ondergaan als op de prachtige dochter die wij hadden
en tegelijkertijd, ja ik was kapot!
Hoofdstuk 7
Ver van het ziekenhuis zijn wij nooit geweest.
Wij kwamen terecht in een zogeheten Ronald Macdonald huis.
Dit is voor ouders die dicht bij hun kind moeten zijn.
De neonatologie is ten slotte een intensive care voor premature kinderen. Dit houdt dus in dat je in de buurt moet zijn en in de buurt word verstaan, niet verder dan 5 minuten uit de omgeving.
Dagelijks een paar keer naar de afdeling, want natuurlijk wil ik mijn kleine zien.
Uren en uren gingen voorbij, elke keer zag ik toch een kleine lach op die kleine haar gezicht.
Wat een sterke meid, wat een mooie meid ook. Is dit mijn dochter of …. Dit is mijn dochter!
Oh shit, ik moet ook nog even bij mama kijken. Daar bedoel ik dus vrouwlief mee.
vrouwlief ligt op een andere afdeling bij te komen van de ellende.
Eenmaal aangekomen zie ik door de morfine toch wat pijn in haar ogen.
Kus en een knuffel, en jeetje wat is jouw buik opgezwollen bij de wond!!!!!!!!!!
Er zal toch geen infectie bij gekomen zijn? Alle scenario`s gingen door mijn hoofd.
Ik roep er een verpleegster bij, en ook zij vond het te heftig voor een normale “gezonde” wond.
De arts komt ook nog even kijken, en gaat zoals artsen dat doen op zo`n onbehoorlijke manier van "doet dit pijn?" te werk.
Wat ik dan wel weer grappig vond is dat op het moment dat het pijn deed de arts in kwestie ook bijna pijn had. Doet dit pijn? Auw en hoppa vrouwlief zwaait haar arm even buiten het bed. ik zal maar niet vertellen wat zij bijna vast had, maar hij had een toon of wat hoger gezongen kan ik je melden.
Het continu vragen naar of bepaalde handelingen pijn doen, het maar halfslachtig werken deed mij in ieder geval boos maken.
zelfs ik had na een kleine periode door dat zij een actieve bloeding had.
zandzakken werden op haar buik gelegd. Dit was onnodig en pijnlijker dan noodzakelijk.
Ik werd boos, heel boos nu is het klaar! Zij gaat nu naar de OK! Maar meneer dat is toch niet nodig het kan zo ook opgelost worden. Oja?! Door zandzakken? Hoe gaan zandzakken een actieve bloeding stoppen dan? Nou meneer, ik twijfel of het een actieve bloeding is.
Wel verdomme, is het nou een knurft of is het een ……..
Een dag later was ik natuurlijk weer bij de kleine.
couveuse nog altijd dicht. Deksel zit dicht, ik mag mijn dochter niet oppakken.
en dat is moeilijk te verkroppen. Je wilt je dochter vertroetelen, je wilt haar knuffelen en in je armen nemen als beschermende vader.
Maar helaas, het enige wat mij van haar lichaam doet doorgeven zijn irritante piepjes en belletjes en rinkeltjes. En zoemen. Zoemen? Ja om de zoveel tijd hoor je één van de 13 infuuspompen wel aanslaan. Klik zoem klik. Even stilte, en de volgende, klik zoem klik.
Piep Piep Piep Piep Piep Klik zoem klik.
Ik had al door dat dit de komende periode dé geluiden zullen zijn die ik hoor als ik bij mijn dochter ben. Ben ik daar blij mee? Ja en nee.
Vrouwlief aan de telefoon, Schat, ik moet onder het mes.
Oh, hoezo? Ja toch een actieve bloeding. Wel verdomme, ik zei het toch!!
Moet ik wat doen? Moet ik bij je zijn? Nee schat, blijf maar bij die kleine. Ik voel mij rustig en het komt wel goed. weet je het zeker? ja ik weet het zeker! echt waar? echt waar! maar schat, ik ga ophangen blijf maar bij die kleine, het komt goed.
En zoals vrouwlief zei, ik bleef bij de kleine.
Luier verschonen door de couveuse deurtjes heen, temperatuur opnemen … maar dat is zielig!
Om even een beeld te scheppen,
Kind past zo ongeveer in je hand. Billetjes die heel minuscuul klein zijn, een anus die zo klein is dat rattenkeutels zelfs te groot zouden zijn, of ik daar even een koude staaf van weet ik hoe dik en groot in wil steken om te temperaturen.
dat is alles behalve comfortabel om te moeten doen.
Ik kon het niet!
Ik had dat ding in mijn handen en dacht, als ik dat er in steek scheurt zij van boven tot onder helemaal uit. Ik zou haar maar pijn doen, nee echt niet! Ik houdt mijn hand wel op haar hoofd om te voelen hoe warm zij is.
De verpleegster keek mij wat lachend aan en zei dat het echt geen kwaad kon. Ook begreep zij de impact op mij wel van zo`n grote koude staaf in de ene hand en het veel te kleine gaatje aan de andere kant waar ik dat ding niet in wilde drukken.
Zal ik het maar even doen klonk het. Nou liever niet! Waarom niet? Dat kan toch niet, dat doet ontzettend pijn bij mijn dochter. Dat zal jou echt nog flink tegenvallen. Hoe bedoel je? Kijk maar.
Zonder enig pardon drukt zei de temperatuurmeter met plastic beschermhoesje en wat vaseline zo in haar anus. Met de woorden: zie je nu wel? Hopseflops en dat gaat als van zelf.
Op het scherm gaat de hartslag van mijn dochter omhoog, haar saturatie (zuurstofpeil in het bloed) naar beneden, haar gezicht kleurt wat rood aan, ik zie een lach op haar gezicht komen en ze schijt zo de hele hand van de verpleegster onder.
Ik begin te lachen, eigenlijk net iets te hard. Ik spreek de legendarische woorden: volgens mij kwam daar Hopseflops zo wat uit is het niet?!
De verpleegster baalt heel even, maar lacht vervolgens mee met de woorden hopseflops? Dat was meer flapsebabs.
Ik keek naar het scherm, zag dat haar hartslag weer hoger was, haar saturatie eveneens, en de rode kleur was van haar wangen. En ik? Ik had tranen in mijn ogen van het lachen.
Vrouwlief was bijgekomen van de operatie of ik er naar toe wilde gaan.
Ik naar vrouwlief toe, en? Ja opgelost. Topper. ZZZzzZZzzz uhhh schat? Oja morfine.
Vrouwlief mocht eindelijk bij de kleine. Stoned van de morfine mocht zij dan vanaf haar bed haar hand in de couveuse steken om de kleine aan te mogen raken. Ik dacht nog, wat een afgang moet dit voor haar zijn, heb je dat kind gebaard mag je door een deurtje je eigen kind even aaien.
Hoofdstuk 8
Vele dagen in het ziekenhuis, vele kosten, en inmiddels vele schulden verder.
onze kleine deed het steeds beter.
wat een sterke meid zeg.
dan weer dit, dan weer dat, we mochten haar zelfs beetpakken en buidelen zoals dat heet.
Zij zou morgen of overmogen verplaatst worden naar een ander ziekenhuis waar veel minder specialisatie was.
want dit kon!!!
joepie!
maar die zelfde avond, konden wij niet goed slapen.
wij belden naar de afdeling, en kregen gelijk de arts aan de telefoon.
ik wilde jullie net bellen, jullie moeten NU hierkomen, het gaat niet goed.
binnen 5 seconden waren wij beiden aangekleed, en gingen met een noodvaart naar de afdeling.
Kleine machines waren vervangen door grote machines om haar te beademen, het ene piepje na de andere, het was niet zomaar indrukwekkend, maar TE! ik werd emotioneel, maar hield mij sterk en slikte het weg.
Wij werden apart geroepen, en daar kwam het gesprek.
Mevrouw, meneer. we zijn nu velen uren verder,
uw dochter heeft al vele uren te weinig zuurstof gehad,
wij komen nu bij het gesprek dat wij eigenlijk niet willen hebben, maar toch moeten.
in een aparte kamer, kreeg onze dochter extra pijnstilling,
zij werd op mijn borstkast gelegd,
ik hiel mij sterk niet te huilen, en hield haar handje vast.
Papa is bij je lieverd. papa is hier.
mama is er ook bij.
de intubatie tube ging er uit.
De hartbewakingspiepjes waren al uitgezet.
want ..........
Hoofdstuk 9
Afscheid nemen doet zo`n pijn.
ik breng mijn dochter tot op haar laatste rustplaats.
mensen zeiden nog wat,
mensen huilde nog wat,
en bij het nummer "the rose" uitgevoerd door André Rieu met de dames die dit zongen, barste ook mijn emotie helemaal los.
Ik sprak nog mooie woorden aan het altaar,
en zei:
Zij was een vechter! zij verdient een minuut applaus in plaats van een minuut stilte.
en zo gebeurde dit ook.
ik schoot weer vol, ik kon zelf geen eens mee applaudiseren, ik was op en gebroken.
het veel te kleine kistje werd gedragen naar de rustplaats.
daar nam ik het over, staande in de grafkuil.
ik pakte haar kistje aan, omhelsde het kistje, gaf er een kusje op, en zei:
na zoveel vechten mag je nu rusten lieverd.
ik zette het kistje neer, en daar lag zij dan. onze dochter.
in het ziekenhuis geboren, en na maanden in dat zelfde ziekenhuis overleden.
nooit het huis gezien waar wij woonden.
Hoofdstuk 10
Elke dag hoop je de piepjes en herrie en zoemen en tikken te horen.
het is zo stil.
ondertussen rekeningen niet betaald, want je was niet thuis.
deurwaarder na incasso tot weet ik al niet meer.
en dan moet jij jouw verhaal uitleggen.
alles opnieuw opbouwen.
de enige piepjes die je nu nog hoort zijn die van de telefoon omdat je alle bedrijven tig keer aan de telefoon krijgt om dingen te regelen.
Maar piepjes van hartslag en saturatie en ............
nee, daarvan was geen sprake.
Je staat er helemaal alleen voor.
je moet weer aan het werk.
maar, onze dochter .... ja onze dochter Myrthe Japin wat was zij sterk!